آیا چیزی در جهان وجود دارد که نه به دنیا می‌آید و نه می‌میرد؟

• کشف بزرگ: چه چیزی در جهان هست که نه زاده می‌شود و نه می‌میرد؟

• پاسخ این پرسش، کلید درک وجود خداوند است.

• سکوت ابدی: حقیقتی فراتر از نبود صدا

• سکوت، خالی بودن نیست. سکوتی که پیش از نخستین نوای آفرینش بود و پس از واپسین صدا خواهد ماند. این سکوت ازلی، آینه‌ای است از وجود پایدار خدا.

• تاریکی مطلق: بستری که نور را در خود می‌پروراند

• تاریکی، عدم نور نیست. تاریکی همان گستره بی‌کرانی است که شعله‌های نور در آن جرقه می‌زنند و خاموش می‌شوند. خود تاریکی اما همیشه هست، پایدار و تغییرناپذیر، همچون ذات پروردگار.

• خلاء بی‌کران: ظرف هستی

• خلاء تهی نیست. خلاء همان امکان بودن است. فضایی که نه آغازی برایش می‌توان تصور کرد و نه انجامی. این خلاء ازلی، نمادی از گنجایش بی‌پایان وجود الهی است.

• پرسش نهایی: این حقایق از کجا آمده‌اند؟

• اگر سکوت، تاریکی و خلاء — که نه می‌آیند و نه می‌روند — نیازمند آفریننده‌ای نیستند، چگونه جهان پیچیده‌ای که در بطن آنهاست، می‌تواند خود به خود پدید آمده باشد؟

• سکوت، گواه هستی

• در ژرفای سکوت، نجوای وجود را می‌توان شنید. در قلب تاریکی، شعاع نور حقیقت را می‌توان دید. در گستره خلاء، نشانه‌های آفریدگار را می‌توان خواند.

• نتیجه‌گیری روشن: راهی به سوی یقین

• وجود این پدیده‌های ازلی — سکوت، تاریکی، خلاء — که خود نیازمند آفریده شدن نیستند، منطقاً ما را به پذیرش وجود یک حقیقت ازلی و ابدی دیگر رهنمون می‌سازد: وجود خداوند یکتا. همان که نه آغاز دارد و نه پایان.

• شناخت او، نهایی‌ترین کشف انسان است.